Prolog

W uwielbieniu urodzony

Z miłości porzucony

Przez piętnaście wiosen samotny

Prawdy głodny

Do drzwi zastukał

Jabłoni połowę odszukał

Drzewo obumarło

Zostało tylko jabłko

Gnić zaczęło...

Farmer się pojawił

Na nowo jabłko zasadził

Nadzieje nowe dla sadu się pojawiły

Ciemne chmury niebo przysłoniły

Liście opadły

Kwiaty płakały

Farmer rozpaczał

Jabłko w ziemi pogrzebać kazał

Coś drgnęło...

W ogromniej sali z mnóstwem portretów, złote ramy zdobiły beżowe ściany. Na parapecie siedziała zgarbiona kobieta. Miała długie, czarne włosy i piękną, błękitną suknię. Szlochała. Łzy niczym krople płynnego srebra kapały na wypolerowaną podłogę. Wpatrywała się w batalistyczny krajobraz za oknem, gdzie na polu bitwy słychać było donośne głosy Mędrców krzyczących zaklęcia. Wokół leżały dywany zakrwawionych ciał poległych żołnierzy, którzy pełni lojalności walczyli dla swojego króla.

Do ostatniej kropli krwi.

Młodzi czy starzy, wszyscy smagali mieczem ciała nieprzyjaciół, by chronić parę królewską. Byli chwałą, dumą tego królestwa. Teraz leżeli na czarnej ziemi stanowiąc padlinę dla wszelkiego ptactwa. Ich bezwładne ciała pływały w kałużach krwi, a godność i honor wypisany na ich twarzach za życia ulotnił się zastąpiony sinym kolorem.

Królowa wpatrywała się w to wszystko ze smutkiem, przerażeniem, ale było to jedynie maską dla rozpaczy, która rozrywała jej serce. Nie mogła pogodzić się z myślą, że będzie musiała oddać swoje jedyne dziecko. W jej głowie szumiała burza myśli. Szukała innego, mniej dotykającego serce pomysłu. Niestety. Nie było go. Miała jedynie nadzieję, że jeszcze kiedyś zobaczy syna, przytuli go i nadrobi stracony czas.

Usłyszała odbijający się echem odgłos kroków. Podniosła opuchniętą od płaczu twarz. Przez ogromne, brązowe drzwi wszedł barczysty mężczyzna w zbroi z mieczem przy pasie. Spojrzał na nią ze smutkiem i podszedł do żony. Przez dłuższą chwilę panowała między nimi przytłaczająca cisza, aż w końcu kobieta odważyła się zabrać głos.

– Powiesz coś w końcu, czy będziesz tak stał i czekał na zbawienie, Tymirianie? – zapytała gniewnie.

– Nie wiem co mam powiedzieć – odparł cicho. – Ale wiem, że to jest najlepsze wyjście – spojrzał w jej szkliste oczy. – Jedyne wyjście, Erianno…

Kobieta ukryła twarz w dłoniach zanosząc się płaczem. Mężczyzna otulił ja ramionami i westchnął ze smutkiem.

Kilka minut później drzwi otworzyły się z hukiem i do sali wbiegli strażnicy w szarych, miejscami czarnych zbrojach. Kilkoro z nich miało nagie miecze w dłoniach.

– Panie! – Krzyknął jeden z nich wyraźnie podenerwowany. – Przełamują barierę. Staramy się ich powstrzymać, ale nie wiemy jak długo wytrzymamy – złożył raport. – Obawiamy się najgorszego – dodał po dłuższej, pełnej napięcia chwili.

Tymirian wstał zaciskając pięści.

– Rannych ukryć. Zdrowi niech zostaną i bronią zamku. Wezwać wszystkich Mędrców – rozkazał.

– Tak jest! – zasalutowali i wybiegli.

Król odwrócił się do Erianny i położył dłonie na jej ramionach.

– Musisz to zrobić. My musimy. Inaczej…

– Wiem, ale nie mogę się z tym pogodzić, rozumiesz? Gdybym mogła zostać z nim tam… ale wiem, że to ryzykowne, więc… – zacisnęła powieki, ale kilka łez spłynęło po jej policzkach.

– Wiem, co czujesz. Dla mnie to także nie jest łatwe, ale tak trzeba. Tylko w ten sposób możemy go uratować – spojrzał w jej oczy i ukrył żonę w ramionach.

Pod osłoną nocy Erianna skryta pod czarną peleryną biegła ciemnym lasem, potykając się o korzenie drzew, tuląc do piersi swego syna. Chciała, aby ta chwila trwała jak najdłużej, ale los postanowił inaczej. Zanim się obejrzała dotarła do ruin świątyni Judaneii. Weszła do ciemnego pomieszczenia. Wyszeptała krótkie zaklęcie i wokół  pojawiło się kilka kuleczek białego światła oświetlając wnętrze. Odnalazła załamany kamienny stół, nad którym rozciągał się łuk z pnączy i suchych gałązek. Położyła syna na załamaniu kamienia i mówiąc zaklęcie rysowała dłonią w powietrzu znaki – proste oraz zaokrąglone linie pełne zawijasów, które z każdym wypowiedzianym słowem nabierały bladoniebieskiej poświaty.

– Allu du ture otu reo nabug… ime umari – szybkim ruchem przecięła powietrze pionowo dłonią.

W miejscu, gdzie malowała znaki pojawił się portal w kolorach kobaltu i błękitu emanujący jasnym światłem. Dla Erianny najgorsza chwila właśnie nadchodziła. Musiała to zrobić. Dla jego dobra. By mógł żyć, ale jej serce z każdą mijającą sekundą krwawiło coraz bardziej. Nie mogła dać upustu emocjom. I jako królowa i jako matka. Trzymała uczucia na wodzy, co szło jej z trudem, jednakże wiedziała, że to co robi jest najlepsze dla niego i królestwa.

Podeszła do niemowlęcia i utuliła je.

– Żegnaj Dastanie… – wyszlochała.

Łzy spłynęły z jej policzków na zarumienione policzki syna. Zerwała ze swojej szyi łańcuszek  z wisiorkiem, którego odłamała połowę i schowała do kieszeni płaszcza. Zapięła naszyjnik na szyi Dastana i ucałowała go w czoło.

– Gdy będziesz gotów odnajdziesz nas.

Wsadziła go do portalu, którego siła wessała niemowlę. Po chwili zamknął się.

– Zawsze będziesz w mym sercu… – wyszeptała.