Prolog

U progu wolności

Mężczyzna stał na dziedzińcu ogromnego zamku i wpatrywał się w ponury krajobraz swojego cesarstwa, choć osobiście określał je więzieniem. Stał boso na kamiennej posadzce, wiatr targał jego śnieżnymi włosami, a krople deszczu ścigały się po nagim ciele mężczyzny. Rozmazywały krew na plecach tworząc szkarłatne stróżki, mknące po skórze. Między łopatkami bowiem miał cztery, podłużne rany, gdzie skóra i mięśnie zostały brutalnie rozszarpane. Czuł okropny ból, a zimny, porywisty wiatr jedynie go wzmagał. Każda kropla deszczu była jak kamyk bijący o ranę.

Szare chmury zasnuwały niebo i przesłaniały słońce, którego tak dawno nie miał możliwości oglądać.

Patrząc na nieboskłon, ściskał w dłoni broń znaną jedynie Świetlistym, istotom z Królestwa Niebieskiego. Miała ona srebrną rękojeść i dwa długie ostrza, rozszerzające się, jakby uciekały przed sobą. Skapywała z nich świeża posoka. Dookoła mężczyzny leżało mnóstwo piór, białych o czarnych obrzeżach, a kilka z nich ściskał w drugiej dłoni. Zadarł głowę do góry i spojrzał wyżej w niebo, mrużąc oczy przed deszczem. Rozpacz i gniew wrzały w nim. Wrzasnął przeraźliwie, wyrzucając zamaszystym ruchem pióra w przepaść. Bolesny krzyk rozpaczy i utraconej bezpowrotnie nadziei poniósł się po królestwie. Pióra, zlepione krwią zaczęły tańczyć na wietrze, by ostatecznie upaść, gdzieś na dół, zniknąć na zawsze.

– Rana będzie się długo goić, Uzjelu.

Białowłosy usłyszał za sobą głos, pozbawiony emocji. Choć było to wieki temu, pamiętał jak sam rozmawiał w ten sposób. Nie znał wtedy nawet pojęcia odczuwania.

– Nie tak długo, jak ta, którą wyrządził mi brat i Ojciec – wspomniał Uzjel. Złość rozgorzała mu w sercu. – I choć moja kara jest łagodniejsza, wolałbym być unicestwiony; zniknąć niż być cesarzem tej ogromnej klatki – wyznał przez zaciśnięte zęby. Ściskał w ręku broń, aż knykcie mu pobielały. – Ale ty nie rozumiesz – stwierdził i odwrócił się do niego. Kipiąc ze złości odrzucił ostrze. – Nadal jesteś pozbawioną emocji marionetką. – Patrzył prosto w przeszklone oczy swojego brata Danjala, wysokiej, bezpłciowej postaci o białej, bladej skórze i dwóch parach skrzydeł, których ciemne pióra emanowały lekką poświatą. – Ale! – Klasnął dłońmi i zrobił w jego stronę kilka kroków. – Co tutaj robisz, Dani? – zapytał z wymuszonym uśmiechem – przypominam, że zbyt długi pobyt w tym miejscu grozi szaleństwem dla Niebieskich Istot – zabrzmiało to jak próba wyproszenia gościa.

– Nie przyszedłem w odwiedzinach, Uzjelu – odparł.

– Więc, co cię tu sprowadza? – dociekał.

Archanioł wpatrywał się w płynące po niebie ołowiane obłoki i rzekł:

– Wygnanie.

Białowłosy spojrzał zdumiony na brata, nie wiedząc, czy ten żartuje. Ojciec miał w zwyczaju skazywać swoje niesforne dzieci na upadek. Wygnanie natomiast było jedną z surowszych kar jaka wiązała się z długotrwałym cierpieniem i obłąkaniem, całkowitą utratą zmysłów.

– W tajemnicy przed Nim – mówił dalej Danjal – pracowałem z dwoma serafinami nad, zgrabnie przez nich nazwanym, Biczem Bożym.

– Wkurzył się, że nazwaliście swoją zabawkę jego imieniem? – zażartował.

Danjal spojrzał na niego z ukosa.

– Nie, Uz. Otóż nie. Rozgniewał go cel jaki w tym mieliśmy. Nie spodobało mu się, że chcieliśmy pochłonąć dusze tych, którzy łamali zasady i niszczyli dzieło, nad którym wszyscy sprawowaliśmy opiekę, o które dbaliśmy. Mnie wygnał, a serafinów przemienił w czystą ikrę duchową, by już nigdy nie powrócili do swojej postaci. Nim jednak wyrzucono mnie z Królestwa wykradłem ikry.

Uzjel dopiero teraz dostrzegł dwa purpurowe kryształy zawieszone na szyi brata.

– I co w związku z tym wszystkim? – Patrzył wyczekująco na Danjala, bezsensownie szukając jakichkolwiek emocji na jego twarzy.

– Nie domyślasz się? Byłeś ponoć jednym ze sprytniejszych w gwardii bożej – dodał kąśliwie.

Uzjel puścił tę złośliwość mimo uszu.

– Uz – powiedział Danjal i stanął przed bratem, łapiąc go za ramiona. Szklanymi oczyma wwiercał się w jego grafitowe. – Można połączyć ikrę serafinów z duszą noworodka. Dziecko będzie rosnąć, dusza będzie się rozwijać, a wraz z nią, jak pasożyt nasze ikry – zamilkł dając mu czas na przemyślenie tego, co powiedział.

– Zyskaliby ciało… – szepnął – odrodziliby się.

– Dokładnie. – Zdjął dłonie z jego ramion. – Musimy tylko mieć dziecko Refaim bądź Arcywiecznego.

Archanioł mówił, ale Uzjel błądził myślami wokół innej kwestii.

– Będę mógł się stąd wydostać… Otworzą Wrota. – Uśmiechnął się szeroko, wręcz szalenie.

– Owszem. Pozostaje jeszcze jedno – dodał po chwili, czym zwrócił uwagę brata.

– Mianowicie?

– Uz, jestem tutaj w swojej naturalnej postaci. Niedługo stracę zdrowy rozsądek, więc to ty musisz doprowadzić wszystko do końca.

– Wiem, braciszku, wiem. – Spojrzał na niego z leniwym uśmieszkiem.

Uzjel podszedł na skraj dziedzińca i spojrzał w dół poza jego krawędź. Znajdujący się wysoko na urwisku zamek, na którym stali górował ponad resztą cesarstwa. Mężczyzna zdawał się żegnać z całym królestwem. Z wzgardliwym uśmiechem podziwiał ogrom tego wszystkiego, czym został zmuszony władać jakby robił to ostatni raz.